سجاد شمسی متولد 77 و دارای مدرک مهندس معماری است، از سال 87 تا 97 عضو تیم ملی بوده است، او نیز همانند سایر ورزش‌کاران این رشته از وضع موجود ناراضی است.

تاکنون در رقابت‌های قهرمانی کشور، آسیایی و یا حتی جهانی چه عناوین و مقام‌هایی کسب کرده‌اید؟
از سال 1387 شروع به شرکت در مسابقات قهرمانی کشور کردم و موفق به کسب 10 مدال طلا و یک برنز شدم.
جزو اولین ایروبیک ژیمناست‌هایی بودم که در مسابقات جهانی فرانسه در سال 2010 شرکت کردم .
شرکت در اردو تمرینی آموزشی ایروبیک ژیمناستیک در کشوره کره جنوبی در سال 2012 و کسب مدرک آموزشی در این دوره، شرکت در مسابقات آسیایی ویتنام در سال 2015 که توانستم در بخش انفرادی و گروهی جز فینالیست‌ها باشم نیز بخشی از کارنامه ورزشی‌ام است.

هم اکنون با چه مسائل و مشکلاتی روبه‌رو هستید؟
مشکلات همیشه وجود داشتند ولی در حاضر بیشتر شده‌اند. نبود امکانات کافی از جمله پیست ایروبیک ژیمناستیک و یا حتی نبود مربی مشکلاتی جدی هستند.
با توجه به بی‌توجهی‌های موجود حتی دکتر مهرتاش مربی سابق تیم ملی ایروبیک ژیمناستیک ایران که مربی تیم استان کرمان نیز هم بودند را ما امروز کنار خود نداریم. در این خصوص پی‌گیری‌های با مسئولان مربوطه داشته‌ایم و از بخش قهرمانی اداره کل ورزش و جوانان نیز در خواست پی‌گیری داریم.
هم‌چنین اگر امکانی فراهم می‌شد که خدمت سربازی خود را به عنوان یک ورزش‌کار ملی پوش و یا یک مربی بگذرانم کمک به‌سزایی بود.

آیا با هزینه شخصی در مسابقات شرکت می‌کنید؟
در ابتدا با کمک‌های دولتی بود، اما اواخر حتی مسابقات لیگ کشوری سال 97 را با هزینه شخصی شرکت کردم و موفق به کسب مقام شدم.

نگاه هیئت ژیمناستیک به این رشته چگونه است؟
ابتدا کسب مقام نایب قهرمانی جهان را به دوست عزیزم مهدی احمدکهنی در رشته ژیمناستیک تبریک عرض می‌کنم. هیئت استان توجهی به رشته ایروبیک ژیمناستیک ندارد و فقط تمرکز خود را روی رشته هنری گذاشته است.

به نظر می‌رسد با مسئولان نیز سخنی دارید؟
حرف خاصی با مسئولان نیست جز توجه‌شان به ورزش‌کاران و قهرمانان؛ ما ورزش‌کارای حرفه‌ای عمرمان را پای ورزش گذاشته‌ایم و از خانواده، درس، سلامتی و همه چیزمان برای بالا بردن پرچم مقدس جمهوری اسلامی گذشتیم.
هیچ‌گاه خواسته زیادی نداشتیم ، همیشه هم شرایط را درک کرده‌ایم. اکنون تنها خواسته‌مان این است که اگر قهرمان پروری نمی‌کنید، حداقل قهرمانان‌مان را از بین نبریم. همیشه بزرگ نگه‌شان داریم. ما خواستیم در آینده سرمان بالا باشد.
خیلی سخت است که 10 سال بهترین باشی کلی افتخار برای استان و کشورت در تمام عرصه‌های آسیایی و جهانی کسب کنی ولی کسی نبیند. دل سرد بشوی، فاصله بگیری، ولی کسی نبودت را حس نکند، انگار همه فراموشت کرده باشند. گرچه قبل از آن‌هم به یادت نبودند.
شرمنده خودم و همه کسانی که من را به این درجه رساندن ولی نتونستم جواب زحمت‌های‌شان را بدهم هستم. قبلا هم گفتم اگر قهرمان پروری نمی‌کنیم قهرمان‌ها را و از بین نبریم. حق ما این نبود.