امیر حسین بنی‌اسد:
بدون مربی تمرین می‌کنیم
امیرحسین بنی اسد، متولدسال 78، که از سال ۹۰ به‌عنوان ملی‌پوش در رده سنی نوجوانان فعالیت داشته‌است نیز با دل‌خوری از بی‌توجهی مسئولان مربوطه می‌گوید.
از دستاوردهای که تاکنون در ورزش داشته‌اید، بگویید.
سال ۹۴ اعزام به مسابقات قهرمانی آسیا و کسب مقام سوم آسیا در رده سنی جوانان، سال ۹۵ اعزام تنها ورزش‌کار از ایران برای اردوی بین‌المللی در کشور تایلند و برگزیده شدن به‌عنوان ورزش‌کار برتر در این اردو، سال ۹۶ اعزام به مسابقات قهرمانی آسیا در رده سنی بزرگ‌سالان و کسب جایگاه چهارم آسیا، سال ۹۷ اعزام به مسابقات قهرمانی جهان در کشور پرتقال، کسب ۱۰ مدال طلای قهرمانی کشور و ۲نقره و ۱برنز از جمله دستاوردای من در سال‌های اخیر است.
از مشکلاتی که با آن مواجه هستید، بگویید.
اکنون که به رده سنی بزرگ‌سالی رسیده‌ام مجبور هستم برای مخارج زندگی‌ام کارهای غیرمرتبط را انجام دهم. برای آماده شدن به منظور شرکت در مسابقات مجبور هستیم چند ماهی در اردو باشیم و از شغل‌مان فاصله بگیریم، همین امر باعث فاصله گرفتن من از تمرین کردن شده است و مجبورم ساعت زیادی روزانه کار کنم که داشتن یک حامی مالی می‌تواند خیلی کمک کننده باشد.
از تلاش‌های‌تان برای رسیدن به این نقطه که هستید، بگویید.
از بسیاری از علایق‌ام گذشتم که به هدفم برسم. اگر بخواهم یکی از مهم‌ترین‌های آن‌را ذکر کنم، این است که نتوانستم در مراسم ازدواج برادرم شرکت کنم چون باید به مسابقات قهرمانی کشور می‌رفتم که اتفاقا اولین مدال طلای قهرمانی کشورم را در همان مسابقات کسب کردم.
یک ورزش‌کار ایروبیک ژیمناست با چه آسیب‌هایی روبه‌رو است؟
ایروبیک ژیمناستیک یک ورزش کاملا زیبا و در عین ناباوری بسیار سخت است. یکی از شایع‌ترین آسیب‌های این رشته آسیب در ناحیه کتف است که اکثر بچه‌های تیم دچار آن می‌شوند، اما اگر مربی ورزش‌کارش را بفهمد و درک کند، می‌تواند فشار تمرین‌را به گونه‌ای تنظیم کند که ورزش‌کار دچار آسیب نشود و این‌جا باید بگویم که مربی می‌تواند خیلی به مدیریت آسیب کمک کند.
شنیده‌ها حاکی از این است که شما بدون مربی تمرین می‌کنید، آیا این درست است؟
بله متاسفانه درحال حاضر با وجود تمام تلاش‌های ما در طول دوره ورزشی نزدیک به چند ماه است که ما بدون مربی تمرین کرده‌ایم، اما هیئت هیچ واکنشی نشان نداده و پی‌گیری نکرده است. چند بار با رئیس هیئت ژیمناستیک کرمان جلسه گذاشتیم و به ما وعده پی‌گیری دادند، اما اکنون بیش‌تر از یک ماه از آخرین جلسه می‌گذرد و هنوز اتفاقی رخ نداده است و ما هم تمرینات منظمی نداریم و باعث دل سردی‌مان شده گویا موضوع نبودن مربی و تمرین نکردن تیم ایروبیک و از بین رفتن قهرمانان از جمله هم تیمی‌های خودم اصلا برای هیچ‌کس و هیچ ارگانی اهمیت ندارد. که به‌راحتی از این موضوع می‌گذرند. در صورتی که برای این‌که این تیم به این جا برسد، هزینه‌های زیادی خرج و سال‌های زیادی وقت سپری شده است. این تیم یکی از بهترین مربیان بین‌المللی را در اختیار داشته که در خیلی از استان‌ها و حتی کشورهای دیگه داشتن این‌چنین مربی را غنیمت می‌شمرند، اما در این‌جا به راحتی از همه این‌ها می‌گذرند.
وضعیت کنونی تیم‌تان به چه صورت است؟
اعضای تیم کرمان اول پنج نفر بودیم و همه در سطح حرفه‌ای و جز بالاترین رده‌های این ورزش در سطح کشور بودیم، اما به‌دلیل حمایت نشدن در حاضر دو نفر هستیم و دیگر نفرات فقط برای حفظ آمادگی خود تمرین می‌کنند.
بسیاری از ورزش‌کاران مطرح و مدال‌آور کشور به‌دلیل حمایت نشدن از سوی مسئولان کرمانی مهاجرت می‌کنند، در صورتی که هیچ کدام راضی به مهاجرت نیستند. من اگر حمایت می‌شدم و مجبور نبودم این‌اندازه کار کنم، مرتب و منظم تمرین می‌کردم و بعد از مدال آسیایی حتما مدال جهانی را کسب می‌کردم، اما متاسفانه تمام وقتم را در حال کار هستم در حالی‌که فکر و ذهنم در ورزش است و به مسابقاتی که می‌توانستم بروم و مدال‌هایی که می‌توانستم کسب کنم، غبطه می‌خورم. اما اینک باید فقط رویدادها را از اخبار پی‌گیری کنم. امید‌وار هستم و تلاش می‌کنم و اصلا دوست ندارم روزی به مهاجرت فکر کنم.
سخن آخر.
امیدوارم که با داشتن یک حامی و تدابیر مسئولان بتوانم در کنار هم تیمی‌های عزیزم با آرامش در میادین ورزشی فعالیت داشته باشم.